Odpowiednim podsumowaniem tradycyjnych ról mężczyzny i kobiety w przeszłości byłoby: miejsce kobiety jest w domu, a mężczyzny – poza nim. Mężczyźni byli odpowiedzialni za pracę zawodową i zapewnienie utrzymania rodzinie. Byli też głównymi łącznikami między rodziną a światem zewnętrznym. Cieszyli się autorytetem i w związku z tym utrzymywali dyscyplinę w rodzinie. To na nich spoczywała odpowiedzialność za najważniejsze decyzje rodzinne.
Aktywne uczestnictwo w życiu społeczeństwa, a szczególnie w działalności politycznej, było ich przeznaczeniem. Polityka i wyższe studia były zarezerwowane wyłącznie dla mężczyzn.
Kobiety natomiast zajmowały się domem i wychowaniem dzieci. W wolnym czasie wolno im było angażować się w działalność charytatywną w ramach społeczności lokalnej.
W rezultacie role przypisane płciom stały się stereotypami. Powstał obraz męża i ojca, pracującego na utrzymanie rodziny, oraz matki i żony, zadowolonej gospodyni domowej, która troszczy się o męża i dzieci. Równocześnie rozwijały się stereotypy osobowości. Od kobiet oczekiwano czułości, wrażliwości na potrzeby innych oraz troski. Uważano, że są zależne od mężczyzn, uległe, bierne i uczuciowe. Nie wymagano od nich wiedzy na tematy związane z mechaniką, polityką czy sportem. Skoncentrowane na domu i dzieciach, nie musiały poznawać zawiłości świata zewnętrznego: mogły całkowicie i bez zastrzeżeń polegać na opinii swoich mężów.
Od mężczyzn zaś oczekiwano pewności siebie (albo nawet agresywności), fachowości oraz wiedzy z różnych dziedzin, która miała im pomóc odnieść sukces w świecie zewnętrznym. Ich role zawodowe były ważniejsze niż role rodzinne. Dla wielu mężczyzn nie był to, być może, układ najlepszy, ale został on ogólnie uznany za dobry dla rodziny.
